Een blik naar binnen.

Terwijl ik vandaag mijn dessertborden aan’t afwerken was vroeg ik mij af: waarom draai je zo graag af?  Het is niet economisch. Je steekt er veel tijd in en tijd kost geld.

Dat is waar.

Je kunt ook kiezen voor een andere vorm waarbij je niet moet afdraaien. Technisch ligt dat binnen je bereik.

Ja, dat is ook waar. 

Waarom doe je het dan?

Ik doe dat graag.

Nu dat antwoord was een beetje te simpel voor een ingewikkeld mens als ik en het bleef daar ook niet bij. Ik  hoorde mezelf zeggen:

de buitenkant moet aansluiten bij de binnenkant.

Nogal verrast van die stelling ging ik verder op introspectie en vroeg:  Wat in jou heeft daar behoefte aan?

Mijn ogen.  Als ik de binnenkant draai dan voel ik dat ze bij een bepaalde vorm een heel rustig gevoel hebben.  Wat door mijn ogen ervaren wordt als een goede maat wordt door mijn handen op die maat gevormd. Zonder passer of meetlat draai ik telkens dezelfde maat van bord.  Ik kan daarop vertrouwen.  Als ik begin met afdraaien bekijk ik altijd heel goed de binnenkant. Ik neem die in mij op. Op één of andere manier gaan mijn ogen met dat beeld aan de slag en zorgen ze ervoor dat er aan de buitenkant een vorm ontstaat die  aansluit bij de binnenkant. Telkens weer en weer.

In de spirituele wereld wordt gezegd: de ogen zijn de spiegel van de ziel. Kunt ge dan besluiten dat er een behoefte leeft?

Ik denk het wel.  Misschien was het eerste antwoord simpel. Maar het klopt wel. Als je iets graag doet betekent het dat het stroomt met wie je in wezen bent.   Hoe de stroom in de juiste voltage aangesloten moet worden op het economische netwerk daar zal ik een ander zintuig  voor aan het woord moeten laten.